Sen. Z Tobą mam sen…

„- Ala, Ala, Ala… Co z ciebie wyrosło? Nie przejmuj się tak. Życie jest zbyt krótkie, żeby tak rozpamiętywać wszystko, co miało miejsce w przeszłości. Spójrz na moją żonę. Pozbierała się, stara się żyć normalnie. Myślisz, że dlaczego zdecydowała się na tą propozycję? Tak, bała się. Ale chciała spróbować. Zobaczyć, jak poradzi sobie z powrotem o tego świata. Wtedy, 6 lat temu, po moim wypadku odcięła się. Jedynym jej łącznikiem z tą rzeczywistością był mój Przyjaciel i moje wyróżnienia. Jest teraz szczęśliwa. Dzięki tobie również. Moja kochana Ala. Dziękuję ci za to, że zaopiekowała się moją żoną. Potrzebowała bliskiej osoby, nasz kochany szczęśliwy tatuś nie mógł poświęcać jej tyle uwagi. Dobrze, że byłaś blisko. Dziękuję. Pamiętaj, że jestem zawsze przy was. Nigdy was nie opuszczam. I wiedz, że nic nie dzieje się bez przyczyny. I nie zamykaj się na uczucia. To nic nie da, bo prędzej czy później i tak cię dopadną. Trzymaj się Mała. Jestem zawsze wtedy, gdy o mnie pomyślisz. Tak samo dzieje się z moją żoną i pozostałymi. Odwiedzić cię jeszcze kiedyś? Jasne, spoko. Tylko mam prośbę. Odwiedzajcie częściej mój grób, bo czuję się zaniedbywany. No, dobra. Jak pomyślisz chociaż moje imię, przybędę i spróbuję ci pomóc, jak tylko będę mógł. Trzymajcie się. I zdradzę ci sekret. Zajdziecie wyżej niż kiedykolwiek myślicie…”

A jeszcze tydzień temu o tej porze jechałam do Warszawy na mecz AZS PW - Resovia, a jutro już w drogę do Bełchatowa. Takie pożegnanie ferii. Ale będzie miło. Ktoś będzie z Was?
Chciałam Wam powiedzieć, że poprzedni rozdział przeczytaliście dzięki Zakochanej Rozmarzonej, która go tutaj dodała. Także dziękuję!
Dziękuję również za nominację do Liebster Award. Odpowiedź na pytania, moje pytania i nominowane blogi można znaleźć tu <klik>
Wiecie, że w przyszły piątek już się pożegnamy tutaj? ;>